14 11 2019 ITI thema avond

‘Digitale beeldvorming, chirurgische en restauratieve planning en uitvoering’

Sprekers Wiebe Derksen (praktijk in Arnhem) en Bassam Hassan (ACTA)

Enkele aantekeningen verwerkt tot een gezamenlijk ‘verslag’

Wiebe Derksen behandelde digitale afdrukken met implantaten en daarbij de nauwkeurigheid van de mondscanner in klinische gevallen en implantologie in licht gemutileerde dentities.

Hij stelt:

De digitale workflow in de dagelijkse praktijk is echt nauwkeurig bij het scannen van 1 implantaat in een dentitie, bij twee implantaten waar twee solitaire of verblokte kronen op gemaakt worden en bij twee implantaten waarop een drie delige brug gemaakt wordt.
Bij een mondscan van 1 implantaat geeft hij aan dat 39% een directe perfecte pasvorm gaf tegenover 18% conventioneel.

Hij stelt ook verderop in zijn presentatie dat (in een dentate situatie) hij meestal niets hoeft te corrigeren bij het plaatsen van een kroon op 1 implantaat, maar dat hij met het aanbrengen van een drie delige brug op 2 implantaten al meer moet doen; aan de occlusie of een contactpunt bijvoorbeeld. Dat impliceert dat de digitale workflow bij 1 implantaat meestal goed gaat maar bij twee met daarop een drie delige brug al minder nauwkeurig is.

De conclusie die hij trekt is dat je dus op dit moment niet verder moet gaan dan een drie delige brug op implantaten als je digitaal wilt werken. Als het groter wordt (meerdere implantaten) zou je in twee (of meerdere) partiele scans moeten werken en die aan elkaar gehecht worden tot één bestand.

Een voorbeeld: boven front = aanwezig – zijdelingse delen links en rechts voorzien van twee implantaten:

Derksen scant het eerste kwadrant en + 2.1, 2.2 en 2.3. Daarna maakt hij een scan van het tweede kwadrant + 1.1, 1.2 en 1.3. Tijdens de design fase wordt er eerst een design gemaakt voor het eerste kwadrant. Dit design wordt vast gemaakt aan de scan. Er wordt een orderformulier aangemaakt voor het design van het tweede kwadrant en daarbij wordt het design van het eerste kwadrant toegevoegd als pre-preparatiescan. Dit zorgt ervoor dat beide designs congruent aan elkaar gemaakt worden.

Derksen geeft aan dat je vanaf nu gebruik kan maken van de patiënts specific motion. Dit registreert de mondbewegingen van de patiënt.

Derksen werkt toch met een Polyether (Impregum) als er meer dan twee implantaten in betrokken zijn. Volgens D is dat nauwkeuriger.

Derksen stelt dat een partiele scan van een dentitie nauwkeuriger is dan een volledige scan van boven en onder dentitie. Hij toont dat aan met een onderzoek. Dit omdat er om een hoek gescand moet worden. Buccaal – front – buccaal. Dit kan zorgen voor vervorming.

Voor bijvoorbeeld een splint maakt dat niet zoveel uit. De tolerantie is daar bij groter dan bij vaste restauratieve voorzieningen.

Scannen van 1 solitair staand implantaat voor solitaire tandvervanging: D maakt een partiele scan van het gebied waar het diasteem is (hij plaatst de scanbody nog niet), scant het implantaat, de antagonerende helft en de occlusie.  Op deze manier krijgt hij de buurelementen mesiaal en distaal van het implantaat goed gescand. Dan pas plaatst hij de scanbody en maakt daar een scan van en lijnt deze uit in de bestaande scan.

Straumann heeft TI bases voor kronen én voor bruggen. Voor een drie delige brug op twee Straumann implantaten (D gebruikt tissue level implantaten) gebruikt hij 1 TI base voor kroon en 1 voor brug. Stel: je maakt een 3 delige brug op twee implantaten 3.5 – 3.7. de rest van de dentitie is compleet. De TI base voor kroon gebruikt hij in het implantaat dat een buurelement heeft (de 3.5). Omdat dát implantaat waarschijnlijk parallel aan het buurelement geplaatst is en dus je later het mesiale contact vlak van je brug mooi kan vormgeven. In het andere implantaat komt de TI base voor brug.

Als Derksen een 4 of 5 delige brug op 3 implantaten maakt plaatst hij de TI bases (onder coverdam) in de mond en cementeert de brug er op. Werk de connecties tussen TI bases en (Zirconium) brug af en plaatst de verschroefde brug vervolgens.

Als tip geeft Derksen mee: als je de beet van een dentitie met twee implantaten voor een drie delige brug in de zijdelingse delen moet scannen is er dus in het edentate deel waar de implantaten staan veel bewegelijke mucosa aanwezig. De scanner kan zich moeilijk oriënteren en heeft heel weinig referenties. Derksen slijpt dan de bovenkant van de twee scanbodys af en plaatst de ingekorte scanbodys in de implantaten. De scanbodys mogen de MO niet verstoren. Op deze manier heeft de scanner meer referenties en kan je de beet eenvoudig scannen.

De tweede spreker Bassam Hassan.

Stelde dat het percentage edentaten afneemt maar dat door de aanwas van de bevolking het huidige aantal edentate ongeveer gelijk zal blijven. Hij heeft het dan over de wereldbevolking.

Hij gebruikt Barium sulfaat in zijn transparante duplicaat protheses om digitale scans (CBCT) te kunnen maken. Het percentage Bariumsulfaat mag ten opzichte van de transparante PMMA poeder niet meer dan 30 zijn. Als het % hoger is dan is de prothese te opaak in de scan en kan je er niet meer door heen kijken.

Hassan behandelt edentaten of personen die op korte termijn edentaat gaan worden. Hij voorzien ze van 10 implantaten – 6 boven en 4 onder.

Hij maakt overdentures op steggen, all on fours en vaste zirconiumdioxide bruggen met opgebakken roze opbak keramiek.

Hij gebruikt een boormal en deze fixeert hij op de kaak tijdens implanteren doormiddel van fixatiepins.

Hassan stelt dat hij 5 maanden na extractie pas tegen een patiënt kan zeggen wat hij gaat maken. Dat is afhankelijk van de resorptie. Een vaste opgebakken brug, een vaste brug met roze opbak keramiek, een all on four of een overkappingsprothese met een steg. De beperking in mogelijkheden ligt in de mate van resorptie en hangt samen met de ondersteuning van de mimische musculatuur.
Bij immediaat prothese mooie lipvulling vanwege de kunsthars. Dit is bij een vaste brug niet mogelijk.
Hierdoor kiest hij vaak voor een opgeslepen front om zo geen onrealistische verwachtingen te scheppen.
Hassan is heel goed bekend met digitale scans. Maar voor het overbrengen van implantaatposities van de mond naar het stone model maakt hij afdrukken (= nauwkeuriger).

Hij maakt diverse ‘definitieve’ afdrukken om tot een perfect definitief model te komen. Een eerste afdruk met kunststof lepel en Impregum, op dat model verbindt hij met kunststof de afdrukhulpdelen, controleert de pas vorm in de mond (soort passleutel van kunststof), haalt deze door en verbindt deze opnieuw met kunststof in de mond. Daarna drukt hij opnieuw af met een kunststof lepel met Impregum etc. etc.